Een thuis vol met verhalen en avonturen!
Anne van den Heuvel vertelt in 6 delen aan Thuis in het Nieuws:
lange toon
Wanneer ik terugdenk aan mijn jeugd die ik doorbracht in de Dorpsstraat in Rosmalen, dan komen veel herinneringen bovendrijven van de fantastische tijd dat ik opgroeide in Rosmalen, samen met mijn broertje Hassan, als ‘de klein Pumpkes’.
Ergens eind 1978 moet het zijn geweest dat wij naar Rosmalen verhuisden. Ik werd in december 4 jaar en mocht meteen na de Kerstvakantie in 1979 beginnen op school, terwijl er bij ons thuis flink verbouwd werd.
Het centrum van Rosmalen werd ons thuis. Een thuis vol met verhalen en avonturen. Papa en mama, Hans en Anny van den Heuvel hadden besloten om hun stoffige bestaan, als coupeuse, meubelmaker en woningstoffeerder op te geven, verhuisden van Nuland naar Rosmalen en namen het café over van familie van Helvoirt aan de Dorpsstraat 33.
Mooie tijden vol met fijne herinneringen.
godnondedju
Het was hard werken in huize Van den Heuvel. Om 08.00 uur ging de Slijterij open en het café om 10.00 uur. Het café ging doordeweeks rond 01.00 uur dicht en in het weekend rond 02.00 uur, maar dat werd ook weleens 03.30 uur.
De dorpspolitie kwam dan af en toe eens vriendelijk aan om te vragen of het een tandje minder kon en dan werd afgesproken dat de deuren binnen nu en een half uurtje gesloten werden. Daar was ik nooit bij maar dat heb ik van horen zeggen uit de oneindige stapels van verhalen die ons pap en mam nog steeds in geuren en kleuren vertellen.
Over een toontje lager of hoger gesproken, er bestaat natuurlijk geen café zonder de gasten, en een van die gasten was een markant figuur uit Rosmalen, lange Toon, Toon van Nistelrooij om precies te zijn. Toon met zijn supergrote fiets, waar wij als kind op probeerden te klimmen en dan nooit bij de trappers konden, laat staan bij de grond.
Toon was zo lang als ik me kan herinneren een vaste gast bij café de Pomp, en hij was ook fervent biljarter en lid van een van onze biljartclubs. Toon kon best wel fanatiek zijn, en fel. Met een GodverdeGodver, een GodNondeDju en flink wat getier brak hij zo nu en dan een biljartkeu op zijn knie kapot als ie het niet kon winnen.
Met Lange Toon hebben we veel herinneringen gemaakt. Bij ons in het café hadden we nogal wat verenigingen en clubs. Zo was er bijvoorbeeld de Spaarkas.
Op maandag werd de Spaarkas gelicht en dat deed mama in het begin met Bertje van Crey, maar al gauw werd het zo druk in het café dat mama mee ging helpen in het café en Bertje samen met Toon de Spaarkas ging lichten. Bij ons achter op de keukentafel. Ik hielp dan graag mee met sorteren van de stuivers, dubbeltjes, kwartjes, guldens en rijksdaalders.
centen tellen
Dat mocht ik stapeltjes maken en konden de tellers gemakkelijk tellen. Later toen Bertje overleden was, nam Nico van de Wetering dat over. Het geld wat
alle Spaarkassers hadden gespaard werd met de Kermis en met Carnaval weer uitbetaald aan de deelnemers, en die maakten het dan uiteraard meestal weer op in het café.
Kleingeld tellen heb ik altijd leuk gevonden. Ik herinner me ook nog dat we het weleens in rolletjes draaiden en dan gingen inleveren of wisselen tegen briefgeld bij de Rabobank op de hoek. In een plastic tasje. Grappig eigenlijk
en bijna ondenkbaar in deze tijd. De Rabobank vierde ook altijd Sinterklaas bij ons in het zaaltje.
Er waren wel meer verenigingen die Sinterklaas bij ons vierden. Die hadden dan allemaal bedacht ‘dat het maar zielig was voor die kinderen van de Pomp dat die er dan niet bij waren’ en zo zaten we dan soms wel op drie verschillende Sinterklaas-schoten op dezelfde dag.
Dan mocht ik een liedje op de blokfluit spelen voor Sinterklaas. Mijn geloof in Sinterklaas was op de kleuterschool al verloren gegaan. Want de ene Sinterklaas had blauwe ogen en de andere bruine, met of zonder bril, dik of dun, met lange of kortere baard en telkens weer een andere stem. De term hulp-Sinterklaas ging er bij mij niet in.
